(เตือนสติ) ชีวิตคนเรามันสั้น จะมีเวลา..ใช้ชีวิตด้วยกันสักกี่วัน อดีตกับปัจจุบัน มันห่างกันแค่วินาทีเดียว

เช้าวันหนึ่ง.. ภรรย าบอกกับสามีว่า.. “วันนี้ ฉันจะกลับบ้านไปเยื่ยมแม่ คุณจะขับรถไปส่งฉันหน่อยได้ไหม

ฝนตกหนักแบบนี้ ไปรถโดยส ารไม่สะดวกเลย” สามี.. ซึ่งหน้าตาบู ด บึ้งมาตั้งแต่เช้าไม่ตอบภรรย า..

แต่กลับกระชากเสียง ถามกลับไปว่า.. “เมื่อวาน เธอซื้อเสื้ อใหม่ มาใช่ไหม..

เธอรับปากฉันแล้วนะ ว่าจะไม่ใช่เงินฟุ่ มเฟื อย

เรายังต้องผ่อนบ้าน ผ่อนรถ ส่งลูกเรียนค่าใช้จ่ายเยอะแยะ.. ทำไม..ไม่ช่วยกันประหยัด!!”

ภรรย า.. พูดออกมา เสียงเบาๆ อย่างคนรู้สึกผิด ว่า… “ที่แท้..คุณโ ก ร ธเรื่องนี้นี่เอง”

ภรรย า.. ก้มหน้าจัดเสื้อผ้าเงียบๆ แล้วบอกสามีว่า..

“วันนี้ มีรถโดยส ารเข้าเมืองแค่เที่ยวเดียวฉันคงต้องรีบไปแล้วหละ..คุณไม่ต้องไปส่งก็ได้..”

แล้วเธอก็ออกบ้านไป โดยสามีไม่สนใจเลย เพราะยังโกรธอยู่มาก..

ประมาณครึ่งชั่ ว โมงผ่านไป.. สามีได้ยินเสียงเอะอะ

บนถนน..จึงออกไปดู แล้วจึงได้ยินผู้คนตะโกนกันว่า..ฝนที่ตกหนัก เซาะตลิ่งจนสะพานเข้าเมืองได้ข าดลง

มีรถเมล์คันหนึ่ง ตกลงไปในน้ำด้วย สามี..ได้ยินดังนั้น ตกใจมากกระโดดออกจากบ้านไปทันที

เมื่อไปถึงแม่น้ำ.. รถเมล์ที่ถูกเก็บกู้จากน้ำเหลือเพียงซ ากเหล็กสัมภาระกระเป๋าต่างๆ ของผู้โดยส ารกระจัดกระจาย

มีการหามร่ าง ของผู้ เสี ย ชี วิ ต คนแล้วคนเล่า ขึ้นมาจากแม่น้ำ..

ชายหนุ่ม เฝ้ามองหาภรรย า .. ก็ไม่พบก็เสี ยใจเจียน สิ้ น ส ติ..

เฝ้าถามหน่ วยกู้ภั ย ที่ทำงานอยู่ว่า.. “เห็นภรรย าผมบ้างไหมๆๆๆ เธอใส่เสื้อสีแดง กางเกงสีดำ”

ทุกคนส่ายหน้า.. บอกว่าไม่เห็นเวลาผ่านไป จนเกือบเย็น กู้ภั ย หยุดการทำงาน

เพราะไม่มี ผู้ เ สี ย ชี วิ ต ที่หาพบแล้วจึงบอกชายหนุ่มว่า.. “หักห้ ามใจเถอะนะ.. ภรรย าคุณ คงโดนน้ำพัดไปไกลแล้ว”

ชายหนุ่มเดินกลับบ้าน เหมือนคนไม่มีวิ ญ ญ าณ

ร้ องไ ห้ไป คร่ำคร วญไปตลอดทาง ในใจของเขา เฝ้าแต่คร่ำคร วญว่า.. “ทำไมๆๆๆ เราไม่ขับรถไปส่งเธอนะ…

เราไปด่าเธอทำไมว่าใช้เงินฟุ่มเฟือย เสื้อตัวเดียว มันจะราคาเท่าไหร่กัน”

แต่เมื่อกลับถึงบ้าน คาดไม่ถึงว่า.. ภรรย ากลับนั่งอยู่ที่โต๊ะอาห ารมีอาห าร อยู่บนโต๊ะ..

ในมือเธอ มีเสื้อกันหนาวเก่าตัวหนึ่ง ซึ่งเธอกำลัง เย็บซ่อมชายเสื้อที่รุ่ยอยู่..

“คุณไปไหนมาคะ..” ภรรย า.. ยังพูดไม่ทันจบสามี ก็ตรงเข้าไปกอดเธอจนแน่น..

“คุณเป็นอะไร ร้ องไห้ทำไม..”

วันนี้ ฉันมั วเอาเสื้อไปคืนที่ร้าน เสี ยเวลาอ้อนวอนให้เขารับคืนไปมากเลย ไปขึ้นรถเมล์ไม่ทัน..

อากาศจะหนาวแล้ว ฉันเลยรื้อเสื้อเก่ามาซ่อมก็พอใส่ได้อีกหลายปีนะคะ

ฉันนี่แ ย่ จริงๆ ของเก่าก็ยังมี ไปซื้อของใหม่มาทำไม

เรื่องบางเรื่อง.. เราโ ก ร ธ จนลืมไปว่า.. มันไม่สำคัญเทียบเท่ากับ “ความสุข” ของเราเลยนะ

เรื่องบางเรื่อง.. ไม่สำคัญเท่ากับ “ความสุข” ของคนที่เรารัก..

เรามีเวลาในโลกนี้.. จำกั ด เวลาที่ใช้ร่วมกัน..

ยิ่งจำกั ด.. อะไรที่ไม่สำคัญมาก พอก็อย่านำมาเป็นอารมณ์มากมายนักเลย

ชีวิตคนเรามันสั้น จงทำในสิ่งที่ชอบ และรับผิดชอบในสิ่งที่ทำ เพราะอดีตกับปัจจุบัน มันห่างกันแค่วินาทีเดียว..

ขอขอบคุณ : b a n g p u n s a r a