ไม่มีอาชีพใดที่ต่ำต้อย อย่าเที่ยวดูถูกคนอื่นเล้ยย ทุกอย่างมีค่าในตัวมัน

เรื่องมีอยู่ว่า… มีเด็ กหนุ่มคนหนึ่ง เป็นชาวสงขลา เขาเป็นคนที่เรียนเก่งมาก ได้ทุนไปเรียนอเมริกา

ตั้งแต่เด็ ก จนจบด็อกเตอร์ เมื่อเขาเรียนจบจึงกลับมาเยี่ยมบ้าน บ้านของเด็ กหนุ่ม

อยู่อีกฟากหนึ่งของทะเลสาบสงขลา ต้องนั่งเรือแจวข้ามไปซึ่งใช้เวลาแจวประมาณ

หนึ่งชั่ วโมงกว่าๆ เขานั่งไปกับลุงคนรับจ้างขับเรือ…

เรือที่ติดเครื่องยนต์ไม่มีเหรอลุง?

ไม่มีหรอกหลาน ที่นี่มันบ้านนอก มันห่างไกลความเจริญมีแต่เรือแจวนี่แหละ

โอ้..ล้าสมัยมากเลยนะลุง โบราณมากที่อื่นเขาใช้เรือยนต์กันหมดแล้วลุง

ลุงยังมานั่งแจวเรืออยู่อีกหรอ ไปส่งผมฝั่งโน้นลุงเอาเท่าไร?

80 บาท ไอ้หนุ่ม โอเค..งั้นไปกันเลยลุง..

ในขณะที่ลุงกำลังแจวเรือนั้น…

ชายหนุ่มดีกรีนักเรียนนอก ก็เล่าเรื่องความทันสมัย ความก้าวหน้า

ความศิวิไลซ์ของอเมริกาให้ลุงฟัง

เมืองไทยเมื่อเทียบกับอเมริกาแล้ว ล้าสมัยมาก

ไม่รู้ว่าคนไทยทน อยู่กันได้ยังไง?

ทำไมไม่พัฒนา ทำไมไม่ทำตามเขาให้ทัน?

ลุง..ลุงใช้คอมพิวเตอร์ ใช้อินเตอร์เน็ตเป็นไหม?

ลุงไม่รู้หรอก ลุงใช้ไม่เป็น

โอ้โฮ! ลุงไม่รู้เรื่องนี้นะ รู้มั้ยชีวิตลุงหายไปแล้ว 25%

แล้วลุงรู้ไหมว่าเศรษฐกิจของโลก ตอนนี้เป็นยังไง? ลุงไม่รู้หรอก

ลุงไม่รู้เรื่องนี้นะ ชีวิตของลุงก็หายไปอีก 50%

ลุง..ลุงรู้เรื่องนโยบายการค้าโลกไหม ?

แล้วเรื่องดาวเทียมล่ะรู้ไหมลุง?

ลุงไม่รู้หรอกหลานเอ๊ย ชีวิตของลุงรู้อยู่อย่ างเดียว

ว่าจะทำยังไงถึงจะแจวเรือให้ถึงฝั่งโน้น

ถ้าลุงไม่รู้เรื่องนี้ ชีวิตของลุงหายไปอีกแล้ว 75%

พอดีช่วงนั้น… เกิดลมพายุพัดมาอย่ างแรง

คลื่นลูกใหญ่มากท้องฟ้ามืดครึ้ม

นี่..พ่อหนุ่มเรียนหนังสือมาเยอะ จบด็อกเตอร์จากต่างประเทศ

ลุงอย ากถามอะไรสักหน่อยได้ไหมละ?

ได้..จะถามอะไรหรือลุง?

เอ็งว่ายน้ำเป็นไหม? ไม่เป็นหรอกลุง

งั้นชีวิตของเอ็งกำลังจะหายไป 100% แล้วพ่อหนุ่ม

อ่ านแล้วนั่งยิ้มคนเดียว เพราะนิทานง่ายๆเรื่องนี้สอนให้คิดอะไรได้มากมาย

ขอบคุณ : g o t o k n o w