มีอยู่ว่า..ต้นไม้แก่ขอฝนจากเมฆก้อนน้อย และเมฆตอบเพียงว่า น้ำฝนมีอยู่เพียงน้อยนิด กลัวจะไม่พอให้ต้นไม้แก่ได้ชื่นใจ
แล้ววันต่อมาเมฆก้อนน้อย ก็ยังคงบอกแบบเดิม
มันน้อยไปนะ จึงไม่พร้อมที่จะให้ เมฆก้อนน้อยจึงเดินทางไปในที่ต่างๆ และพย าย ามสะสมฝน
เพื่อที่จะให้มันมากพอพอที่จะทำให้ต้นไม้แก่ ชื่นใจ เมื่อมีมากพอแล้ว เมฆน้อยจึงกลับมา
แต่สิ่งที่พบข้างหน้านั้น มีเพียง ซ า ก ต้นไม้แก่ ที่ พุ พั ง ไปแล้ว เมฆน้อยเอาแต่ร้องไ ห้และถามว่าทำไม
ความพย าย าม ของฉันไม่มีค่าเลยหรืออย่างไร ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้
จึงได้แหงนหน้ามองแล้วพูดกับเมฆน้อยไปว่า..
การที่เราจะให้อะไรกับใครสักคน มันไม่ต้องรอให้มากหรือ รอความพร้อมอะไรเลย
ให้เท่าที่มี เต็มใจที่จะให้ ก็ทำให้คนรับ ชื่นหัวใจได้แล้ว
ความพย าย ามเป็นสิ่งที่ดีที่ทุกคนควรจะมี แต่มันก็มีเวลาเป็นเงื่อนไข
อย่ าได้รอให้ร วย จึงค่อยทำอะไรให้คนที่เรารัก อย่ าไปรอให้พร้อม
เพราะเขาอาจไม่มีเวลามากพอที่รอเรา แล้วก่อนที่ต้นไม้แก่จะจากไปนั้น
เค้าได้ฝากบอกเธอไว้ว่า หากเห็นเธอผ่ านมา ให้บอกเธอหน่อยว่าเขารักเธอ
แล้วเมฆน้อยได้แต่ หลั่ ง น้ำตา ออกมาเป็นเม็ดฝนอย่ างไม่ข าดสาย
ให้กับต้นไม้ที่ไม่มีวันแต กใบให้ได้เห็นต่อไปตลอดกาล
เตือนสติได้ดีมาก ในสิ่งที่เรามองข้าม
เรามีความรักน้อยลง แต่มีความเกลี ย ด เพื่มขึ้น
เรามีบ้านใหญ่ขึ้น แต่ครอบครัว เรากลับเล็กลง
เรามีย าใหม่ ๆ มากขึ้น แต่สุขภาพ กลับแ ย่กว่าเมื่อก่อน
เราไปถึงโลกพระจันทร์มาแล้ว แต่เรากลับพบว่า
แค่การข้ามถนน ไปทักทายเพื่อนบ้านมันย ากเย็นนัก
เรามีอาหารดี ๆ มากขึ้น แต่สุขภาพ แย่ ลงทุกวันนี้ ทุกบ้าน มีคนหาร ายได้ได้ถึง สองคน
แต่ การหย่ าร้างกลับเพิ่มขึ้นกว่าเมื่อก่อน ฉะนั้น จากนี้ไปขอให้พวกเรา
อย่ าเก็บของดีๆ ไว้ โดยที่อ้างว่า เพื่อใช้ใน โอกาสพิเศษ
เพราะทุกวันที่เรายังมีชีวิตอยู่ คือ โอกาสที่พิเศษสุดแล้ว
จงใช้เวลากับครอบครัว เพื่อนฝูง คนที่รักให้มากๆ กินอาหารให้อร่อย ไปที่ที่อย ากจะไป
ชีวิตคือโซ่ห่วงของนาทีแห่งความสุข ไม่ใช่เพียงการอยู่ให้รอด
จงพูดกับคนที่เรารัก ทุกคนว่า เรารักพวกเขาเหล่านั้นขนาดไหน
จะทำอะไรก็รีบทำ สิ่งไหนที่ทำให้มีความสุข ก็อย่าได้ผลัดวัน
เพราะ ทุกวันทุกชั่ วโมง ทุกนาที มีความหมาย เราไม่อาจรู้เลยว่ามันจะสิ้นสุดลงและเวลาไหน
ขอบคุณ : p o s t s a b a i d e e
